'rijke' blanken, de chinezen en het afscheid

Hoi,

Om maar meteen het verschil in drukte tussen Ghana en Belgie te bewijzen, heb ik pas na anderhalve week de tijd om mijn laatste dagen in Ghana te beschrijven.. :-D

Donderdag

Zoals we naderhand al gewoon waren: vroeg opgestaan, want om 6u werden we op het STC station verwacht voor de bus van 7u. Achteraf bekeken was 5u opstaan deze keer wel nog laat he?
Op het station werden we meteen weer door zo'n mannetje geholpen voor het wegen van de bagage (en daarvoor per kilogram te betalen) maar hij vroeg natuurlijk achteraf zijn 'tip'. Daar had Sabine het wel moeilijk mee omdat ze wel zelf haar valies kon dragen en wegsteken in de bus, maar zo gaat dat nu eenmaal met ongevraagde hulpjes.. :p

Na perfect 6u stonden we in Kumasi. Net zoals bij het doorgaan dus de droom-reistijd gehad. In Kumasi stonden we dan jammer genoeg in de fille waardoor we geen aansluiting hadden met de andere STC-bus naar Cape Coast.

Na wat onderhandelen bracht een taxichauffeur ons naar een trotro-station. Het vooruitzicht op nog 3u in de allerlaatste trotro van Ghana, daar konden we nog wel mee leven. :p
Eerst moesten we elk 2 zeteltjes betalen, voor ons zelf en voor onze bagage.. Waar zijn de trotro's gebleven waar je op het dak tot meters hoog kunt stapelen??? Duidelijk dat we al meer terug bij de rijke terecht gekomen waren die zitten te klagen dat de koffer volzat. In Tamale zouden ze daar nu niet moeilijk over gedaan hebben, op het dak is nog plaats genoeg..
Maar goed ik vond het wel fair om dan 2 zetels te betalen, uiteindelijk zat de trotro daardoor ook sneller vol en kon hij eerder vertrekken.
Maar toen begonnen de passagiers te protesteren als ze onze bagage zagen (ik 2 valiezen en Sabine 1 waar we allebei samen in konden..) Waar is die solidariteit van Tamale gebleven? Daar zou niemand geklaagd hebben om geplet 3u in een trotro te zitten.. Maar nee, we mochten niet meer mee en moesten maar de volgende trotro nemen. We vroegen ons geld terug, en toen begon die man moeilijk te doen dat hij dat niet kon geven, dat hij eerst zijn ticketjes moest verkocht zien te krijgen voordat hij ons kan terugbetalen.
Dan heb ik maar mijn stoute schoenen aangedaan en ben helemaal in discussie gegaan dat ik hem net geld gegeven heb en dat dat onmogelijk al na 5 min kan uitgegeven zijn dus dat hij het geld wel had om ons terug te betalen.. Na lang aandringen hebben we het dan gekregen en werden we in een lege trotro gezet.. We waren allebei enorm boos dat we niet mee mochten, want de nieuwe trotro die zou in de verste verte nog niet direct vol zitten aangezien de vorige er nog altijd stond en die moest eerst vol zitten voor vertrek..

Plots kwam er een minibusje aangereden, via voorbijgangers hoorden we de naam Cape Coast vallen en toen we zeker wisten dat hij naar Cape Coast zou gaan zijn we stiekem weggelopen uit die trotro. We hadden toch nog niet betaald en de chauffeur was even een toertje gaan maken. Dus ideale moment om onze bagage er terug uit te sleuren en over te lopen naar de minibus..
Eigenlijk vind ik het zo jammer dat ik zijn gezicht niet heb gezien als hij terug was gekomen en zijn enige 2 klanten de benen hadden genomen..

Na een eeuwigheid vertrokken we. Stapt er wel net op de laatste moment geen vrouw op die daar een half uur lang heeft staan preken. (Zo'n JOVA getuige-achtig) die vroeg niet hoor of ze wel mee mocht, die stapte gewoon op en begon daar te roepen en te roepen. Nu en dan riep de hele bus dan Amen. En dan dacht ik aaaah, eindelijk tis gedaan. Nee dan begon ze aan een nieuw hoofdstuk. Op een bepaald moment was ik het zo beu en zei ik iets te hard 'AMEN',(want het teken van afronden snappen ze hier niet zo goed) maar dat hielp precies ook niet echt.
Als ze dan na een half uur roepen en tieren eindelijk klaar was met preken, kreeg ze nog geld ook van de passagiers. Kdacht tzal waar zijn dat ik haar nog geld ga geven voor iets dat ik toch niet verstond en die me alleen maar barstende koppijn had opgeleverd. Had ik het geweten dan had ik ze al veel eerder geld gegeven om te zwijgen..

Na weer de prachtige reistijd van 3u naar Cape Coast werden we ergens in godverlaten straat uitgegooid. Kwamen er al van die irritante taxi-chauffeurs ons bijna van de bus sleuren, waardoor ik al helemaal geen zin meer had om nog met hun mee te gaan, want ge moet uw klanten toch verdienen vind ik.. :p Maar het was weeral donker geworden en net zoals bij Mole geweest ben je dus afhankelijk van de ghanezen om je ergens te brengen.. Dan hadden we er maar 1 uitgekozen en ging die zijn prijs echt super hoog gaan doen. En hij was al even koppig als ons dus we hebben moeten plooien voor een duurdere prijs, want ze trokken allemaal aan hetzelfde koordje natuurlijk. 2 tegen een groep Ghanezen.. In de auto vroegen we of we zoveel moesten betalen omdat we blank waren. En toen begon die gewoon eerlijk te zeggen van 'ja natuurlijk, jullie zijn rijk..'
Toen begon natuurlijk een enorme discussie in de auto. Hij geloofde dus helemaal niet dat we vrijwilligerswerk waren gaan doen en al 5 weken in Ghana waren. Dat we heus wel weten dat we overal meer moeten betalen dan een normale Ghanees, maar dat het deze keer er echt los over was. Maar nee meneertje bleef volhouden dat het feit dat we daar waren en die reis hebben kunnen betalen dat we dus ook maar rijk waren.. Nu ik denk als hij mijn rekening nu ziet dat hij er niet gelukkig van zou worden.. dus de frustraties lagen behoorlijk hoog en zowel Sabine als ik waren daar aant koken meer dan een beetje. Maar we hebben dan wijselijk abrupt geen woord meer tegen hem gezegd.. Na wat misverstand over de naam van het hotel waren we toevallig bij het juiste hotel beland en toen hebben we het geld gewoon achter zijn hoofd gegooid. :p

Nu dachten we dat we het ergste wel al gehad hadden voor vandaag: geweigerd op bussen, koppijn van een preek, dubbel dik betalen aan taxichauffeurs omdat we blank zijn..

Nee het kwam nog erger! Kwamen we toe in de receptie in het hotel, waren we al wat afgekoeld en terug vriendelijk geworden want het hotel kan er nu ook niet aandoen dat die chauffeur zo'n eikel was..
maar daar begon het spelletje dus opnieuw. Ik zei dat ik 2 dagen geleden gereserveerd had voor de goedkoopste kamer van 40 cedi. Keken ze naar elkaar en toen was het van nee de goedkoopste kamer kan je niet reserveren, dat is voor de mensen die gewoon toekomen. Dus aha, mensen die niet reserveren en gewoon toekomen in de hoop op een vrije kamer die doen meer voordeel dan iemand die wel reserveert? Kzeg ja vergeet die reservatie dan maar, we zijn net toegekomen, die goedkoopste kamer aub! Ah nee, die kamers waren allemaal volzet. Kzeg ja de 2e goedkoopste kamer dan. Nee ook allemaal volzet.. Vond ik echt belachelijk want de andere kamers, de goedkoopste was dan 55 cedi en dan begon het heel snel op te lopen tot meer dan 120 cedi.

Veel konden we niet doen op dat moment omdat we al zo laat waren aangekomen en nergens anders terecht konden. Dus dan maar de kamer van 55 cedi en we vroegen of we de dag erna dan wel de goedkoopste kamer konden krijgen. Want ze hadden gezegd dat die mensen toevallig nog 1 dag langer wilden blijven.. Volgens mij was heel dat verhaal bullshit want ik voelde me eigenlijk behoorlijk alleen in heel dat hotel..

Dan hadden we ook nog super veel honger en wilden we in het restaurant van het hotel eten. Bleek dan dat ze maar 1 menu hadden van die hele kaart. Dat vonden we behoorlijk belachelijk dat ze ons dan een menukaart hebben gegeven. Maar als we ons dan eindelijk mentaal hadden voorbereid op nog maar eens rijst met rode saus, bleek dat de prijs die vermeld was dan ook nog niet klopte en dat het toevallig 3 cedi duurder was. Ik heb die menukaart daar op tafel gegooid en gezegd dat ik daar niet meer wou eten. Toen stonden we dus buiten, in den donker, we wisten niet waar we iets konden eten. Zei Sabine na een tijdje, ja goed en wel dat we nu buiten staan maar ik heb eigenlijk wel echt honger.. Haha, kzeg ja sorry in zo'n belachelijk hotel eet ik niet.. Khad die dag wel genoeg frustraties gehad om tesnoods zonder eten naar bed te gaan..

Wat verder stonden toen 2 mannen, die had ik dan aangesproken om te vragen waar we ergens konden eten.. Die mensen kwamen net van de kerk en waren precies uit de hemel gevallen. We hebben daar keer goed ons beklag gedaan over de mentaliteit hier in Cape Coast tegenover blanken en zij vonden ook dat het wel heel erg gemeen was (was wel minste dat je kon zeggen) maar zij hebben ons dan naar een eettentje gebracht en daar dan ook nog eens gezorgd dat we lekker veel vlees kregen voor dezelfde prijs. Lang leve de kerkmensen! We waren echt zo gelukkig dat eindelijk weer iemand vriendelijk voor ons was. We zouden bijna vergeten dat dit in het noorden van het land niet zo was geweest..

Ik heb die dag mijn valiezen nog nooit zo hard gehaat als toen. Al sinds ik in Ghana was aangekomen had ik mijn valiezen nauwelijk nog zelf in de hand gehad of er openlijk mee op straat gestaan. Die verdwenen altijd meteen in de auto of in bussen, waardoor het niet opviel hoeveel je mee had. Maar nu de terugweg was niet zo georganiseerd dat iemand je opwacht en je meteen wegbrengt dus nu viel het veel meer op dat we niet wisten waar we waren terecht gekomen en die valiezen deed iedereen vermoeden dat we maar toeristen waren.. maar dat waren we NIET!! Zo jammer dat je dan plots anders wordt behandeld.
Maar dit is ook wel typisch aan het Zuiden en Cape Coast is gewoon ook een toeristische stad dus dan kom je met je verhaaltje van ik ben vrijwilliger niet ver natuurlijk..
Ik ben dan ook behoorlijk blij dat ik in het Noorden heb gezeten in alle 'armoede' en niet bij die rijke hier in het Zuiden. Want hier weet niemand zeker of je nu toerist bent of vrijwilliger.. Terwijl in het Noorden was het niet toeristisch en elke blanke die je er zag was dan ook vanzelfsprekend dat dat een vrijwilliger was en dat maakt echt een super groot verschil.

Ook in Kumasi, ben ik zo blij dat ik daar niet heb gezeten. Je zou het bijna kunnen vergelijken met Brussel. Super drukke stad. Daar kregen de vrijwilligers ook geen fiets om rond te gaan omdat alles zo groot is en eerlijk gezegd zou ik in die stad misschien zelf niet durven gefietst hebben door de drukte van de wagens. Dus zij konden dan ook niet afspreken met elkaar op kantoor zoals wij hadden gedaan... Gelukkig dat ik voor 'vrienden van Kassim' had gekozen en naar Tamale moest, want had ik naar Kumasi geweest dan was mijn reis waarschijnlijk helemaal anders gelopen..

Ook vanuit de bus kon je mooi het verschil zien. Plots gebouwen met 2 of meer verdiepingen, ramen in de huizen, boekentassen (!!) handtassen niet op het hoofd maar in de hand.. ook de kledij was al helemaal anders.. Toen dacht ik echt van wouw, waar heb ik 4 weken lang gezeten dat ik dit bijzonder vreemd vond? :p

Maar het was me wel het dagje geweest..

Vrijdag

Alweer vroeg opgestaan, na een wat slapeloze nacht door de opwinding van gisteren. Ons 'gratis' ontbijt werd daardoor ook te niet gedaan, want het ontbijt was van 7 tot 9 en wij waren al weg om 6u. Belachelijk eigenlijk, in Tamale zouden ze daar zeker gezorgd hebben dat we ons ontbijt dan wat vroeger kregen..

Op het trotro station konden we nog net de 2 laatste zeteltjes van de trotro veroveren en op naar Kakum!! Zo'n fijn gevoel om even weg te zijn uit deze stomme stad!
Aangekomen in Kakum was het nog maar 7u ofzo en ze begonnen pas te werken om 8u30. We zeggen ja op het bord staat toch dat de openingstijden zijn van 8u enzo. Ja, zegt die van de balie, dat is voor de werknemers voor toeristen is het pas vanaf 8u30.. Haha, vond ik eigenlijk wel raar, net alsof je bij een winkel de openingsuren ziet maar dat dat voor de werknemers is en niet voor de bezoekers.. :p maar goed, we hebben dan eerst een ontbijtje genomen daar en even geprofiteerd van de rust van het park achter ons.

Plots mochten we dan toch voor 8u al aan de toer beginnen. Er was een groepje chinezen toegekomen waar we met mee mochten als we dat wilden. Chill! Ze waren echt wel grappig, ik moet het je niet vertellen waarschijnlijk dat ze van alles een foto nemen, zelf van de meest nietszeggende dingen eerst.. :p

Na een fixe wandeling kwamen we op een boomplatform. Vanaf daar startte dan de 360m indianenbruggen zo'n 40m boven de jungle. Echt zo cool!! We hebben daar ook super veel foto's genomen, ook al zagen we alleen maar boven en geen dieren omdat de bomen zo toegegroeid waren door het regenseizoen. Het was toch wel een fijne tocht.
Die chinezen waren ook zo grappig. Gaan ze allemaal tegelijk op die bruggen gaan staan, niet moeilijk dat het dan weg en weer gaat schudden.. haha, roepen!! :p

Toen we terug op het startpunt waren soek ik wat aan de praat met 1 chinees meisje en zij gingen hierna ook naar cape coast castle. Kzeg 'ooh nice, wij gaan daar ook naar toe. Misschien kunnen we samen gaan!' Want eigenlijk hadden we ons al afgevraagd hoe we ooit zouden teruggeraken uit Kakum. Want dat ligt zo'n beetje verlaten precies langs een weg waar nauwelijks auto's passeren. En aan de receptie had ik het gevraagd en die zei ja gewoon langs de weg gaan staan en hopen dat er ooit een auto voorbij komt..
EN toen bleek dat ze hun eigen gehuurde trotro hadden en dat ze gingen kijken of er nog wel plaats was voor 2. En of dat er nog plaats was, ze hebben duidelijk nog nooit in een overvolle trotro gezeten :p
En zo mochten we dus meerijden in hun trotro, echt zo'n pary busje he met een groepje chinezen staan praten en lachen. We kregen ook constant van alles te eten en Sabine zelf ook drinken van super dure appelsap waar we de laatste 5 weken alleen maar van zouden kunnen gedroomd hebben..
We zaten daar allebei te genieten, met nen smile van hier tot in Tokio.. want geef toe: khad het weer goed geregeld he! :p
en zij vonden ons ook super aardig, gingen we helemaal vriendjes worden.. euh, tuurlijk waren we super aardig, we waren lijk volle bak aant profiteren van hen! :p

Na een machtige rit, puur genieten, kwamen we aan in Cape Coast castle. Daar mochten we geen foto's nemen, behalve als je 20 cedi betaalde (afzetters weer!!) maar ik heb dan mijn klein fototoestelletje genomen en nu en dan stiekem foto's genomen.

We deden eerst een stukje museum. Vervolgens naar de kelders waar de slaven werden vast gehouden. Met 200 in een super klein kamertje, zonder licht, behalve veel te hoog 2 gaatjes... Ze hadden ook een gootje gemaakt waar de slaven mochten in plassen enzo, maar aangezien ze niets konden zien, was dat een beetje nutteloos en urineerden ze gewoon overal. Daardoor was de vloer helemaal veranderd en liepen we dus eigenlijk nog altijd op uitwerpselen.. kvond al dat de vloer wat aan de zachte kant was...

er was ook een luikje bovenaan, waar de mensen doorheen keken voordat ze naar de kerk gingen.. GROF! en dan schijnheilig gaan bidden nadat ze eerst keer goed zijn gaan lachen met de slaven door het luikje.. :p

Plots kregen we telefoon van dat kakhotel. Als we de goedkoopste kamer wilden dan moesten we over een uur uitchecken en weer inchecken. Behoorlijk stom eigenlijk dat ze daar nu mee afkwamen en ons niet gezegd hadden gisterenavond, want ze wisten dat we een hele dag zouden weg zijn.. maar ja echt communicatie was er gisteren niet meer geweest natuurlijk.. Als dat uur plots voorbij was en we nog altijd op het 'castle' waren bij de chineesjes, belden ze opnieuw met het voorstel dat ze onze spullen uit de kamer zouden halen en dat we dan als we aankwamen ze konden verhuizen naar de goedkoopste kamer. We hadden daar eerst voor ingestemd , maar toen bedacht ik me net dat de valiezen helemaal niet gemaakt waren en dat mijn geld open en bloot op het bed lag.. dus ik had dan maar terug gebeld dat ze van onze spullen moesten blijven en dat wet zelf zouden doen.. Daar konden ze precies niet mee lachen en ze schreeuwde nog door de telefoon van je hebt nog een kwartier om hier te staan anders betaal je een 2e nacht (want ik had ook al laten verstaan dat ik daar geen nacht langer meer wou blijven, haha was ze niet zo blij mee..)
Daardoor moesten we ons bezoek aan het castle plots gaan afbreken, midden in het museum afscheid genomen van de chinezen. Wel grappig, eentje begon plots te wenen omdat we weg moesten, terwijl ze ons amper kenden! ik riep nog 'Please, don't cry' en dan... RENNEN!!
De eerste de baste taxi in en 'go!go!go!' :p Die man heeft echt super snel gereden, maar wel goed want we waren mooi op tijd. We hebben ons boeltje gepakt, het geld op de balie gegooid en voor we het goed en wel beseften stonden we op het trotro-stion om naar Accra te gaan.. Geen nacht langer wou ik in deze stad blijven vol bedriegers. Ik wou nu ook niet zo'n prachtige reis laten verpesten door met negatieve gedachten aan het land naar huis te gaan omdat dat het laatste is dat je in je hoofd hebt..

Na 2 trotro's te laten gaan die al meteen vol zaten kwam plots een minibus weer aan, die ook naar Accra ging. Gelukkig dus dat sommige dikke ghanezen ons waren voorgestoken want nu zaten wij niet in een trotro te schudden maar in een minimbusje met wat meer beenruimte en luxe.

We hadden ons voorgenomen om in een militair verblijf op slaapkamers te gaan slapen. Maar toen we daar aankwamen, kwam ook een hele bus hollanders toe en waren alle bedden dus meteen bezet. Die hadden we niet meegerekend in onze planning..
Maar we konden het bij de buren proberen zeiden ze. En echt goed ook! het was zo een gezinnetje en die hadden boven een slaapzaaltje met 5 bedden, waar we mochten slapen voor maar 10 cedi!! KLASSE!! na al die miserie hadden we eindelijk een fantastische slaapplaats voor echt geen geld.
Er waren ook 2 Amerikanen waar we de zaal mee deelden en die kenden de streek wel goed, dus wel handig om onze laatste vragen op hun af te vuren. Hoe je in de luchthaven terecht komt en waar er eten was enzo..

S'avonds zijn we dan nog ergens in de buurt gaan eten, de place to be voor jonge mensen blijkbaar. En dan nog een concertje meegepikt bij de oude meetjes aan de overkant van de straat.

Zaterdag

Eindelijk mochten we eens uitslapen. We moesten geen bus halen, niet naar het werk, geen uitstapjes op uur.. Heerlijk?? Nee, dat was buiten mijn biologische klok gerekend.. 5u30 klaar wakker!

Tegen de middag, besloten we toch nog iets te gaan doen en zijn we naar het strand (the beach) gegaan van Accra. Toevallig hetzelfde strand als wat ik met Randy had gedaan de eerste dag. Maar deze keer was het veel te koud en zat er bijna niemand in het water :p
Leuk om je reis te starten en eindigen op dezelfde plaats..

we namen het 1e het beste 'terrasje' voor ons ontbijt (= een hamburger). Zoals we nu ondertussen al gewoon zijn over het hele land, geen kaas te verkrijgen.. dus schrap schrap in de menu, wat schiet er nog over? eum hamburger zonder kaas dan?
En toen begon het obertje weer, alles wat op de kaart staat voor 8 cedi op de kaart is eigenlijk 10 cedi.. kdacht oh nee he, ge gaat toch niet weer beginnen zoals in Cape coast he als we daar eindelijk van weggevlucht zijn. Kzei 'ik betaal wat er op de kaart staat, 8 dus' Dan begon die nog in de verdediging dat het pas sinds vandaag is dat de prijzen veranderd waren. KZeg 'ja? dan moest je maar de prijs maar vanmorgen aangepast hebben voor je open deed. En daarbij, ik woon hier al 5 maanden ( I know, kleine leugen!) dus ik ken jullie truukjes nu wel al hoor!'
Dat had hij precies niet zien aankomen dat hij zo nen uitleg achter zijn hoofd ging krijgen..en met zijn staart tussen zijn benen is die terug afgedropen en akkoord gegaan met de 8 cedi die op de kaart stond..

kvoelde me wel effe machtig. Eerst kei hard belazerd worden in Cape Coast, jammer voor dat mannetje dat hij de volle lading moest krijgen, maar ik laat geen 2x met me sollen hoor.. :p Wat hebben we geleerd in Ghana? Hard zijn! :p

In de namiddag zijn we dan teruggegaan naar het 'hotel'. Trouwens hun eigen luxe van die mensen stelde dus niet veel voor. Ik betrapte ze erop dat 1 van hun dus in de bezemkast moest slapen, hihi.. toch nog een beetje armoede in deze rijke hoofdstad?

Afscheid van Sabine. En voor nog geen 5 cedi stond ik dan op de luchthaven. Toch nog iets dat goedkoop kon? Bij het inchecken bleek dat ik dan geen stoel had dat die nog op standby stond. Kdacht oei oei, de miserie ga toch niet beginnen zeker? Maar een beetje verder werd ik dan toch aan een zeteltje geholpen.
Ik kreeg weer een blaadje voor de immigratiedienst. Voelt eigenlijk een beetje vreemd om immigrant te zijn naar mijn eigen land..
Van sommige dingen was ik niet zeker of ik ze wel juist had ingediend. Maar kdacht ja ik zie het dan wel bij de immigratiedienst he, als er iets fout is gaan ze het wel zeggen en dan zeg ik toch gewoon dat ik het niet wist. Niet moeilijk om domme blanke te spelen.. Maar bij de immigratiedienst begon die man meteen wat te flirten, en daar heb ik vrolijk gebruik van gemaakt en enthousiast staan praten met die man. En zonder het blad te bekijken gooide hij het op de hoop van de rest en mocht ik doorlopen. Kdacht, ja dat hebben we weer goed geregeld zie! :p (Maar waarschijnlijk zal het wel in orde geweest zijn zeker.. ze hebben me in ieder geval nog niet terug gestuurd naar Ghana. :p)

Na paar uur rond wandelen door het ene winkeltje die er maar was en weg en weer lopen van de wachtzeteltjes naar het eetstandje en terug. mochten we inchecken op het vliegtuig. Voor een keer waren de Ghanezen vroeg aan, een uur te vroeg deden ze de balie open. Ik had het dan ook niet door dat het de mensen waren van mijn vliegtuig die aan het instappen waren. Maar ja, tmoet iemand de laatste zijn he..

Twas toch zo dat de 1e klas en vrouwen met kinderen eerst op de bussen mochten naar het vliegtuig. Maar achteraf bekeken, was het wel goed dat ik maar bij de 'arme' hoorde. Want blijkbaar was het zo dat toen ze uit de bus gestapt waren er een vliegtuig passeerde die zijn parkeerlichtje gemist had en op de grond nog een toertje moest maken, maar hij gaf zoveel gas op het moment dat hij naast ons vliegtuig passeerde dat sommige mensen de grond werden in geblazen.. Je ziet, het is niet altijd een voordeel om rijk en vrouw met kind te zijn.. hihi. Er waren gelukkig geen gewonden gevallen waardoor we nog voor tijd konden vertrekken. :-D

Mijn laatste centjes op mijn Ghanees nummer nog vlug aan Bash gespendeerd. Dat hij de groetjes moest doen aan Talitha :p en zoals verwacht zat ik dus het eerste half uur te janken op het vliegtuig. Als je thuis afscheid neemt van iemand dan weet je dat het geen definitief afscheid is omdat je na een tijdje terug komt. Maar dit was nu toch echt een definitief afscheid van Ghana en alle vrijwilligers die voor deze mooie tijd mee hebben gezorgd, dus dat maakte het wel moeilijk.

Het project in de eerste plaats, de cultuur, de leefgewoonten, de vrijwilligers, de overlevings-uitjes in het weekend.. het is allemaal een enorme belevenis geweest.

Langs deze weg:
Bedankt aan de ouders voor deze kans die ze me hebben gegeven, de vrienden die me altijd hebben gesteund in mijn grote 'project',de sponsorcentjes die ik hier en daar heb gekregen en Ghana en de vrijwilligers om het plaatje perfect te maken!!

Groetjes
Jolien