kine en nieuw gastgezin

Hoi!

Bedankt voor de reacties. Ik volg in alles mijn instinct en dat is meestal de juiste beslissing, vooral hier in Ghana heb ik het al vaak gebruikt :p

Helaas start ik nu al aan mijn laatste weekje in Ghana, voor mij is het maar 4 dagen meer want woensdag is mijn laatste werkdag en vanaf donderdag start ik mijn terugtocht naar Accra. Dus het gaat nu echt heel snel voorbij voor mij. Ik weet dat jullie er anders over denken.. :p
De laatste dagen gaan ook met een gemengd gevoel, ik kijk al uit naar Dieter en Victoria die me volgende week zondag staan op te pikken, de eerste die ik in de armen vlieg :p, het project van Glenn, het weekje ardennen, joke die me ongetwijfeld in de grond brengt als ze me ziet, manon die me duizend keer gaat zeggen van wat heb je daar toch uigespookt allemaal... enz enz :p maar ik ga het hier ook hard missen de eerste dagen/weken.

Om wat meer te vertellen over het project:

Dinsdag had ik een meeting met Nicolas, de projectleider. En die had plots een hele waslijst voor me klaar. Hij had het over een meisje met paraplegie en dat ik haar de woensdag ofzo zou ontmoeten, maar ik verstond er niets van dus ik zei maar gewoon jaja is goed.

De woensdag was ik dus weer naar nicolas gegaan om dat meisje te ontmoeten, tot mijn grote verbazing komen 2 volwassen vrouwen op mij afgestapt.. horen die niet in een rolstoel te zitten, was mijn eerste bedenking? Paraplegen kunnen toch niet stappen?
Nu bleekt dat het om 2 nederlandse vrouwen ging, dat maakte de communicatie net iets gemakkelijker, 1 ervan had hier vorig jaar een jaar in Ghana in het project gewerkt en was er nu op reis en kwam es langs bij Tamale en het project om te zien wat er van over gebleven is van haar werk.. wat volgens mij een harde klap moet geweest zijn, want eens je weggaat dan weet je dat na jou alles in duigen valt.. wat bij mij ook het geval zal zijn, na mij komt er niemand meer tot in september ofzo, dus eigenlijk is al mijn werk voor niets geweest.. maar goed, we zijn toch nodig, dus ze zijn wel blij dat we komen.. :p
En zij had voor Fetou, het jongetje met downsyndroom, spalkjes mee.. ik was eigenlijk echt verbaasd daardoor want van de vorige collega`s had ik gehoord dat hij enkel knuffels nodig had en hij was dus eigenlijk de eerste die ik zou laten vallen als ik in tijdsnood kwam en nu is er een hele wending in de zaak..
Die spalken trokken dus op niets..ik dacht zelf eerst dat ze verkeerd gemaakt waren, dat het buigpunt verkeerd zat.. maar bleek dan toch zo te zijn, maar dan was mijn opmerking dat alle druk van achter zijn been naar voor kwam en geen enkel drukpunt terug naar achter ( deze 3-puntstheorie is voor de kines onder ons..) dus ik had het dan uitgelegd.. ik had toch iets onthouden van dit schooljaar, hoera!

Die namiddag ben ik nog met die spalken naar de familie gegaan want ik wou met mijn eigen ogen zien wat er allemaal fout aan was.. het was eerst al een gevecht om die dingen aan te krijgen, want echt meewerken wou die niet.. en toen waren de riempjes te klein, de spalk zakte ook gewoon af dus die moet dan vastgemaakt worden aan zijn schoenen, de buigpunt lag niet op de as van zijn knieen.. enz. En met ie waslijst ging ik dan naar nicolas.. kwam hij zelf tot het besluit dat ze misschien beter opnieuw zouden beginnen.. ja dat dacht ik ook ja.. toen kreeg ik de moeilijke vraag, hoe spalken er bij ons thuis uitzagen.. wel da`s best wel lastig als ik 4 weken alleen maar ijzeren gevallen hier heb gezien en dat als normaal ben beginnen beschouwen..

vrijdag werd ik dan wel naar het meisje met paraplegie gegaan. Daar moest ik een onderzoek gaan doen wat ze nog allemaal kan en daar moest ik dan een report van gaan maken voor de volgende vrijwilliger. Dus ik heb mijn allereerste anamnese gedaan, mijn allereerste patient is dus een ghanees meisje, jui! :p
maar die anamnese trok dus op niets he, ik vond het echt moeilijk dat ik geen hulplijn kon inschakelen.. ik had het doktersadvies al gekregen op voorhand en daar ben ik dan bij ines terecht gegaan, mijn grote hulplijn bij vragen :p Maar dan ter plaatse.. maar ja dat was ook super onhandig, de hele familie keek toe, het was op een strandmatje op de grond ( dus eigen rug verzorgen zat er niet echt in..) en het was een moslimfamilie dus toen ik zei van ja je broek moet uit schoot de hele familie in de lach alsof ik een grapje maakte terwijl ik daar stond van eum, ik meen het eigenlijk wel.. Maar goed, dan heb ik maar de grootste zonde der kines begaan en de kleren aangelaten..
ik had wel globaal een idee en had daar dan een report van gemaakt met mijn bevindingen en mijn therapieplan, plus wat de volgende maar nog es moet onderzoeken..

Nu, ik voel me dus voor het eerst echt een kine.. Loop rond als een kip zonder kop en fiets echt heel tamale op en af.. kvind het eigenlijk wel een beetje jammer dat ze nu pas afkomen met zo`n kinewerkjes als mijn laatste dagen voor de deur staan... ik heb dus echt een gevoel van ik ben hier helemaal nog niet klaar in ghana en heb meer tijd nodig.. Nicolas had me ook al aangeboden om gewoon te blijven en dat hij wel mijn school zou omkopen ofzo naja strak plan, maar ik denk dat er genoeg mensen ook op me zitten te wachten thuis :p

Sinds gisteren ben ik van gastgezin veranderd. Ik wou mijn laatste dagen toch nog graag doorbrengen in een compound ( zo`n echt typisch hutje van in de boekjes) Ik vind het nu al de max: Ik heb zelf een bed, hoera hoera! .. tot ik er ging inliggen, ai ai erin springen is dus echt geen optie want de matras is geen echte matras maar gewoon 2 zo`n moesen dingetjes boven elkaar en als je erop zit lig je meteen tegen de harde onderplank.. maar het is een bed. jammer genoeg wel een eenpersoonsbed, ik was nu al gewend van mijn vorig gastgezin van in een 2persoonsbed te liggen en lekker alle plaats in te nemen in het midden. maar nu is het dus heel krapjes geworden en moet ik proberen om niet tegen het muggennet aan te liggen.. maar dat is het enige minpuntje, voor de rest heb ik weer een zeteltje en een luxere salontafeltje en een zweetse bank.. veel plaats om al mijn kleren dus weer te laten rondslingeren. ik ben er nog geen 12u en tis alweer een zwijnenstal.. naja ik leef nu ook in een soort van stal he, zo`n strooienhutje :p
de douche is gewoon buiten, heb je een muurtje waar je achter kan gaan staan en waar ik nog met mijn hoofd kan bovenkijken, dus ik vraag mij af wat je tezien krijgt bij grotere meisjes :p en het toilet dat is het poepveldje..

ik heb al mijn doelen hier bereikt: kine gespeeld, olifanten gezien, en het poepveldje ontdekt!! :p

Maar dat poepveldje is toch maar opletten hoor, da`s eigenlijk een gewoon grasveldje met hier en daar al open vlaktes ook, haha.. en vanmorgen was ik super goed aan het uitkijken om niet in kakjes te lopen en toen zag ik een grote, ik dacht haha ik heb je gezien hoor en terwijl je die in de gaten houdt...1 mm naast een andere getrapt, sjongejonge dus nu kijk ik nog beter uit mijn doppen hoor :p

Maar tis echt geweldig, het gastgezin is ook super vriendelijk en ze hebben kleine kindjes.. Kwamen ze gisteren allemaal op een rijtje bij me zitten en van zodra ik mijn eten kreeg hop hop allemaal spontaan weer weg.. kdacht huh wat gebeurt er nu, maar ja dat is dan een teken van respect :p
En ik heb mijn eigen persoonlijk slaafje zeg maar, zo 1 van de kinderen die engels kan en hij moet alles voor me brengen of aangeven enzo.. eigenlijk wel een beetje erg, maar hier is het de gewoonte dus ja, van profiteren zeker? :p Maar jis echt zoooo schattig en verlegen, kzou hem in een doosje willen meenemen naar huis ( niet als slaafje dan he :p) Dan kan froni hem nog een beetje opvoeden en dan heb je een schoon zwartje over 5 jaar (jis al 13 denkt hij, dus dan is hij meerderjarig he froni :p)

Maar ik had echt al veel eerder naar de compound gegaan. Het is nog maar es bewezen dat ik een dorpsmensje ben die de rust nodig heeft en niet zo`n drukke stad als Tamale :p

Alleen hier komen was weer een kwestie van instincten volgen. Bij het gastgezin zat ik al een op een kruispunt van 4 zandwegen en wist ik niet waar ik naar toe moest. Toen had een meisje van het gezin de weg gewezen. Maar een beetje verder kwam ik weer op zo`n kruispunt en toen dacht ik, `en nu?` haha, maar uiteindelijk zag ik de weg en op de grote weg had ik dan ook weer een keuze tussen links en rechts.. had ik voor rechts gekozen, maar die weg leek oneindig lang. dus ben ik toch maar effe gestopt om aan iemand te vragen of ik wel in de goeie richting aan het fietsen was voor tamale centrum :p maar ik was goed bezig, gelukkig.. ik weet alleen nog niet of ik ooit de weg terug vind.. :p

Straks gaan we gaan uiteten in een restaurant en als het weer het een beetje toelaat naar het zwembad.. Mijn laatste weekend toch in schoonheid afsluiten he :p

Zo, geen straf verhaal meer ofzo maar deze keer een beetje van mijn dagelijks leven!

Tot de volgende, waarschijnlijk dan het voorlaatste of laatste verslag hier in ghana al..

Groetjes!
Jolien
xx

ps. na het afscheid van huisdier jefke de salamander, heb ik een nieuw huisdier ontdekt, mustafa de spin.. en eentje om u tegen te zeggen. Voor het eerst dat ik hier zo`n spinnen zie, anders leken ze al altijd op die van ons thuis.. :p (ik wou zijn foto plaatsen, maar de site werkt niet meer mee, jammer.. :p)

xx