het project

Hallo iedereen,

Heerlijk om weer jullie reacties te lezen en heel tof dat steeds nieuwe mensen mijn verhaal volgen zonder dat ik het besef. :-D

Vrijdag heb ik weer nieuwe kindjes gezien. Tani is een meisje met 2 spalkjes, maar die draagt ze nooit want de vrijwilligers nu hebben zoals ik waarschijnlijk al had gezegd geen opleiding in de kinesitherapie en vonden het dus overbodig om ze aan te doen aangezien ze maar 10m moet wandelen, van de deur tot aan het bankje en het ook sneller gaat zonder.. Nu, dat was dan mooi zonder mij gerekend want het eerste wat ze van mij mocht doen was die spalken aan doen.. Ze hebben al zo wenig materiaal en als ze er dan hebben dan weten ze niet wat het nut ervan is.. nu verder had ik niets gedaan want ik wil me nu ook niet teveel moeien aangezien die andere 2 vrijwilligers al 2 maanden zo werken, dan ga ik niet van de eerste dag eens baasje gaan spelen :p maar ik verlang dus al naar volgende week want dan gaat die ene weg en dan heb ik het rijk voor mij dus alleen. Nu dat meisje is ook doof dus dat maakt het allemaal nog wat moeilijker als je de taal niet spreekt, maar het lukt wel aardig.. de mama was trouwens heel blij dat ik er was, eindelijk een fysiotherapeute die langs komt, want blijkbaar heeft ze altijd discussie met Tani dat ze de spalken moet aandoen, maar Tani wil ze niet.. ik werd dan ook uitvoerig bedankt als ik zei dat ik vanaf volgende week met haar zou werken om te stappen. Dat heb ik vandaag trouwens ook gedaan. Van zodra we om het hoekje kwamen stormden 4 vrouwen naar Tani om haar de spalken aan te doen.. wat een invloed zeg. :p maar wel fijn dat ze echt willen meewerken. Als ze de spalken aanhad hebben we een blokje rond het huis gelopen. Het is wel stom dat die spalken al helemaal zijn vast geroest waardoor ze niet kunnen plooien en dus loopt ze echt met gestrekte benen, lijkt me best lastig. Maar om het hoekje heb ik stiekem haar krukken ook verhoogd want ze liep helemaal voorovergebogen. Natuurlijk was dat het eerste wat het comite van vrouwen zag, dat ik daar had aan gezeten, maar goed we moeten vooruit he. Daarna heeft ze rekenoefeningen gemaakt, maar dit ging niet zo vlot door de spanning van het wandelen waarschijnlijk. En toen gingen we wandelen naar een baby, zoals ik haar vorige week had beloofd. Of ja dat dachten we toch, als ze al super ver was gewandeld en helemaal was uitgeput, keek ze ons aan van waar is de baby en we dachten ja dat moet jij toch weten, wij wonen hier niet. Dus ik vroeg aan voorbijgangers of ze wisten waar ergens een baby was geboren, maar die wisten precies ook van niets.. nu dan maar terug naar huis, Tani teleurgesteld en ik eigenlijk ook want ik wou haar echt een doel geven om naar te stappen en dan plots was dat doel weg.. bleek dus achteraf als we een tolk hadden gevonden, dat ze ooit in accra was geopereerd aan haar benen en toen hadden ze haar een pop gegeven die geluid kon maken en dat wou ze nu terug hebben en ze dacht dus dat wij haar die zouden geven en dat ze daarom zo ver moest stappen.. ja leuke communicatie :-D Ik dacht meteen als het dat maar is dan koop ik haar toch gewoon een pop, maar eigenlijk zou ik met het sponsor geld van manon, de ouders van glenn en pepe marnix en meme een eigenlijk projectje starten. Veel vrijwilligers hebben zo geld ingezameld en gaan zo grote projecten sponsoren zoals een klaslokaal bouwen enzo. Maar aangezien ik geen inzamelactie heb kunnen doen zou ik met die centjes iets kleins willen doen maar toch belangrijk. Zoals Tani haar schoenen die vast hangen aan de spalken zijn veeeel te klein, en de jongen van donderdag die zou graag leren stappen maar hij krijgt geen krukken van de dokter ofzo, dus ik zou graag eerst een kijken af hij wel in staat is om ooit te stappen en dan kijken wat zo`n krukken kost.. zou echt fijn zijn als ik zoiets zou kunnen doen, want ik kan het nu toch echt even niet meer aanzien dat ze geen deftig materiaal hebben of krijgen.
Dus volgende keer doe ik WEL een inzamelactie!:-D

Een ander kindje, Movis ofzo die is ook spastisch, maar hij heeft dan weer wel goede schoenen, maar hij is nog klein dus over een paar jaar loopt hij misschien ook rond met veel te kleine schoenen. En die heeft zijn eigen loopbaren. Zo gek dat hij dat heeft, en dan nog op kindermaat. Daar moest ik toch wel even van opkijken.

En het derde kindje, Rachid, die is ook spastisch en zit in een rolstoel en kan niet praten. Met hem wordt weinig gedaan dus ik ga in op de wens van de patient (en zijn ouders) en doe er dus ook zelf weinig tot niets aan. Hij speet alleen met een bal`gogo` noemt hij het en dat is het dan. Dus niet zo interessant voor mij :p

Zo dat is zowat het profiel van de kindjes die ik vrijdag en maandag zie. Woensdag gaan we met 4 kindjes gaan zwemmen als afscheid voor 1 van de vrijwilligers die dan vrijdag haar laatste dag heeft. Khoop dat dat in orde komt want eigenlijk zouden we toch 1 op 1 moeten zijn, tenzij er nog een 4e vrijwilliger ofzo komt opduiken..

Groetjes
xx